Brązowe karły, czyli upadłe gwiazdy, jak je nazywa się ze względu na niezdolność do wywołania spalania termojądrowego, pozostają w dużej mierze obiektami nieznanymi. Pojawienie się w kosmosie teleskopu na podczerwień Jamesa Webba było wprowadzeniem do użytku najodpowiedniejszego instrumentu do badania tych stosunkowo zimnych, a przez to niewidocznych podgwiazd w zakresie optycznym. „Webb” jest gotowy ujawnić swoje sekrety, w tym możliwość istnienia planet i życia.
Już w pierwszych latach obserwacji teleskopem Hubble’a w jednej z bliskich Ziemi stref gwiazdotwórczych w Mgławicy Oriona odkryto obiekty przypominające dyski protoplanetarne (proplidy). Jednak dopiero wraz z pojawieniem się Webba w centrum proplydów zidentyfikowano obiekty, które można uznać za brązowe karły. Spektroskopia w podczerwieni z instrumentów Webba zmierzyła ich temperaturę i oszacowała masę, co dało wskazówkę, czy brązowe karły mogą mieć własne układy planetarne. Najprawdopodobniej mogą.
W obserwowanym obszarze Mgławicy Oriona, 1500 lat świetlnych od Ziemi, Webb odkrył ponad dwadzieścia kandydatów na brązowe karły. Zestaw statystyk dotyczących tych obiektów ujawni wiele nauce. Obecnie uważa się, że masa brązowych karłów mieści się w przedziale 0,015–0,075 mas Słońca. Co ważne, Webb potrafi wykryć takie obiekty i, co ważne, pozwala oszacować ich temperaturę, co pozwala na odróżnienie brązowego karła od gwiazdy.
Na przykład jeden z kandydatów odkrytych przez Webba ma masę 0,05 masy Słońca – czyli mniej więcej tyle samo, co pięć Jowiszów. I takie przykłady wystarczą naukowcom, aby lepiej zrozumieć naturę brązowych karłów, a w szczególności ich zdolność do tworzenia własnych układów planetarnych.
„Nowe obserwacje JWST jedynie zarysowują powierzchnię problemu brązowych karłów w Orionie” – twierdzą naukowcy. — Mgławica zawiera kilkaset słabych obiektów, które mogą być brązowymi karłami, gotowymi do spektroskopii przez JWST. Przyszłe obserwacje Oriona za pomocą JWST mogą potencjalnie wykryć znacznie więcej przykładów proplydów wokół brązowych karłów i określić najmniejszą masę, przy której występują brązowe karły. Informacje te pomogą nam wypełnić luki w naszej wiedzy na temat powstawania brązowych karłów i ich związku z gwiazdami i planetami.”
